Zakażenie paciorkowcowe na skórze

Zakażenie paciorkowcowe to grupa chorób zakaźnych, które są wywoływane przez różne rodzaje paciorkowców. Zakażenie najczęściej dotyczy skóry, głównie szyi, rąk, twarzy i narządów oddechowych. Czynnik sprawczy został odkryty przez T. Bilrotha w 1874 roku w przypadkach zapalenia rdzy, a kilka lat później przez L. Pasteura w przypadkach choroby ropnej i sepsy. Do rodzaju Streptococcus należą liczne gatunki, które różnią się między sobą cechami ekologicznymi, fizjologicznymi i biochemicznymi, a także patogennością dla człowieka.

Globularne lub owalne komórki ułożone w pary lub w łańcuchy o różnej długości. Gram-dodatnie. Chemoorganotrofy. Wymagane podłoże odżywcze. Rozmnażają się na podłożu z krwi lub cukru. Na powierzchni podłoży stałych tworzą małe kolonie, na podłożach płynnych dają wzrost dolny, pozostawiając podłoże przezroczyste. Ze względu na charakter wzrostu na agarze z krwią wyróżnia się paciorkowce a-hemolityczne, otoczone niewielką strefą hemolizy o zielonkawoszarym zabarwieniu, P-hemolityczne, otoczone wyraźną strefą hemolizy, oraz niehemolityczne, które nie zmieniają agaru z krwią.

Okazało się jednak, że cecha hemolityczna jest bardzo zmienna i dlatego jest stosowana z ostrożnością w diagnostyce różnicowej. Fermentacja węglowodanowa nie jest cechą stabilną i odrębną, dlatego nie jest wykorzystywana do różnicowania i identyfikacji paciorkowców. Streptokoki są aerobami i nie tworzą katalazy, w przeciwieństwie do gronkowców.

Streptokoki posiadają kilka rodzajów antygenów, które pozwalają je odróżnić od siebie. Według R. Landsfielda (1933) dzieli się je na 17 serogrup na podstawie antygenów polisacharydowych, które oznaczane są dużymi literami łacińskimi A, B, C, D, E, F itd. Do najliczniejszej serogrupy A należy gatunek S.pyogenes. Rozróżnienie na serotypy opiera się na białku M-antygen.

Obecnie istnieje ponad 100 serotypów Streptococcus serovar A. W niektórych paciorkowcach tej serogrupy znaleziono antygeny reagujące krzyżowo (CRA). Przeciwciała do nich reagują z włóknami mięśniowymi w mięśniu sercowym, tkance nerek i innych narządach człowieka. PRAs mogą powodować stany immunopatologiczne.

Streptokoki są stosunkowo szeroko rozpowszechnione w przyrodzie. Można je podzielić na kilka grup w zależności od ich ekologii. Do pierwszej grupy należą paciorkowce z serogrupy A, które są patogenne tylko dla człowieka (S. pyogenes). Drugą grupę stanowią patogenne i warunkowo patogenne paciorkowce z serogrup B i D (S. agalactia, S. faccalis itp.), które są chorobotwórcze dla ludzi i zwierząt. Trzecią grupą środowiskową są oportunistyczne paciorkowce jamy ustnej (S. mutans, S. mitis itp.).

Tak więc niektóre paciorkowce wywołują tylko zakażenia antropogeniczne, a inne - antropogeniczne.U człowieka paciorkowce żyją w niszach ekologicznych: w jamie ustnej, górnych drogach oddechowych, skórze i jelicie. Źródłem zakażenia są zdrowi nosiciele, krewni i osoby chore. Główną drogą przenoszenia jest droga kropelkowa w powietrzu, rzadziej kontaktowa. Paciorkowce utrzymują się w środowisku zewnętrznym przez kilka dni. Podgrzane do 50°C giną po 10-30 minutach.

Stosunek sumy guaniny i cytozyny do całkowitej masy zasad w cząsteczce DNA wynosi 33-42%. Typowe komórki o średnicy mniejszej niż 1 µm, ułożone w pary lub łańcuchy, nieruchome, z wyjątkiem szczepów grupy D. Tworzą kapsułę i łatwo przekształcają się w formę L. Wymagania żywieniowe są złożone. Zwykle rosną na podłożach uzupełnionych krwią, surowicą, płynem askitowym, węglowodanami. Temperatura optymalna 37°, pH 7,2-7,4.

Na podłożach stałych tworzą małe, płaskie, szarawe kolonie; na podłożach płynnych dają kruchy wzrost blisko dna i dna; na agarze z krwią dają strefy alfa- lub beta-hemolizy. Spotyka się również szczepy niehemolityczne. Fermentują węglowodany z wytworzeniem kwasu i rozkładają aminokwasy (arginina, seryna). Szczepy B i D wytwarzają czerwone i żółte pigmenty. Na pożywkach i w gospodarzu syntetyzują zewnątrzkomórkową streptodornasę, streptolizyny, streptokinazę, leukocydynę i bakteriocyny. Wymiana genetyczna zachodzi przez transformację i transdukcję, ale nie przez koniugację.

Paciorkowce giną pod wpływem pasteryzacji oraz działania roztworów roboczych wielu środków dezynfekcyjnych i antyseptycznych, są wrażliwe na penicyliny, tetracykliny, aminoglikozydy i inne leki. Odporność rozwija się powoli. Jednak stosowanie penicyliny w leczeniu inwazyjnego zakażenia paciorkowcowego jest nieskuteczne, a nawet może powodować poważne powikłania.

Rodzaj ten klasyfikowany jest na podstawie specyficznego polisacharydu C oraz antygenów powierzchniowych o charakterze białkowym (wg R. Landsfielda). C-polisacharyd służy do klasyfikacji serogrup A, B, C, D ... O. Ekstrakty z C-polisacharydu przygotowuje się przez autoklawowanie hodowli pod ciśnieniem 1,1 atm przez 15 min, traktowanie gorącym kwasem solnym, kwasem azotowym, formamidem, pepsyną, trypsyną. Specyficzność serologiczna związana jest z aminocukrami. S. grupy A, wytwarzające matowe lub śluzowate kolonie, mają na swojej powierzchni białko M, które decyduje o specyficzności typu. W grupie A znajduje się 55 odmian, określanych metodą aglutynacji lub precypitacji z surowicami specyficznymi dla danego typu. Białko M ma aktywność antyfagotyczną i wyraźne właściwości ochronne. Pomocniczą rolę w różnicowaniu odgrywają również powierzchniowe antygeny T i R. Antygen T jest termolabilny i odporny na działanie pepsyny, trypsyny i kwasów.

Streptococcus to mikroflora oportunistyczna

Metody zakażenia

Streptococcus to rodzaj Gram-dodatnich, fakultatywnych bakterii beztlenowych z rodziny Streptococcaceae. Istnieje ponad 15 podtypów Streptococcus, ale najczęściej spotykane to alfa, beta i gamma.

Paciorkowce alfa i gamma wchodzą w skład prawidłowej mikroflory jamy ustnej, przewodu pokarmowego i układu oddechowego i nie są szkodliwe dla organizmu. Beta-streptokoki są niebezpieczne dla zdrowia człowieka. Bakterie grupy A najczęściej wywołują zapalenie gardła, liszajec, szkarlatynę, żytnicę, zapalenie płuc, zapalenie naczyń krwionośnych, kłębuszkowe zapalenie nerek, reumatyzm, zapalenie przyzębia i oskrzeli.

Paciorkowiec grupy B częściej dotyka układu moczowo-płciowego, ponieważ ten rodzaj bakterii znajduje się w cewce moczowej u mężczyzn i w pochwie u kobiet. Zakażenie paciorkowcowe przenosi się na trzy sposoby:

• powietrzne - rozprzestrzeniające bakterie poprzez ślinę, śluz, gdy kaszlesz, kichasz lub krzyczysz;
• kontakt - przez bezpośredni kontakt z osobą chorą lub nosicielem zakażenia, z przedmiotami użytku domowego używanymi przez osobę chorą;
• Seksualne - poprzez niezabezpieczony stosunek.

Symptomy

Do grupy chorób wywołanych zakażeniem paciorkowcowym można zaliczyć takie dolegliwości jak:

• Zapalenie ropne;
• szkarlatyna;
• streptoderma;
• liszajec paciorkowcowy;
• ropnie;
• czyraki;
• posocznica paciorkowcowa;
• zapalenie wsierdzia;
• zapalenie kości.

Zakażenie paciorkowcowe na skórze u dorosłych może ujawnić się na powierzchni skóry w wyniku infiltracji patogenów z górnych dróg oddechowych, gdy ich integralność jest naruszona. Choroba może objawiać się bardzo szybko i ostro. Do głównych objawów należą:

• złe samopoczucie;
• dreszcze;
• ból głowy;
• wymioty;
• gorączka;
• gorączkowy stan umysłu;
• świąd;
• pojawienie się obszarów rumienia, które się poszerzają.

WAŻNE: Zapalone obszary skóry gorączkują, zmieniają kolor na różowy lub ciemnoczerwony.

Stopniowo granice zmiany rozszerzają się. Na powierzchni mogą tworzyć się zarówno małe, jak i duże pęcherze. Mogą one z czasem pęknąć i skruszeć. Zapalenie rdzy może dotyczyć skrzydełek nosa i policzków.

Kliniczne formy zakażenia

Symptomatologia zakażeń paciorkowcowych jest bardzo zróżnicowana, ze względu na dużą liczbę możliwych miejsc zakażenia i rodzajów czynnika biorącego w nim udział. Ponadto nasilenie objawów klinicznych zależy od stanu ogólnego osoby zakażonej. Paciorkowce grupy A mają tendencję do atakowania górnych dróg oddechowych, ucha, skóry (paciorkowce), do tej grupy zalicza się czynniki wywołujące szkarlatynę i płonicę.

Choroby wynikające z zakażenia tymi mikroorganizmami można podzielić na formy pierwotne i wtórne. Postacie pierwotne stanowią niepowodzenie zapalenia narządów, które stały się wrotami zakażenia (zapalenie gardła, krtani, zapalenie błony śluzowej gardła, zapalenie ucha środkowego, liszajec itp.) Postacie wtórne rozwijają się w wyniku autoimmunologicznych i toksyczno-septycznych mechanizmów zapalenia w różnych narządach i układach. Do wtórnych postaci zakażeń paciorkowcowych o mechanizmie autoimmunologicznym należą: reumatyzm, kłębuszkowe zapalenie nerek i paciorkowcowe zapalenie naczyń. Zmiany martwicze tkanek miękkich, ropnie śród- i okołozębowe oraz sepsa paciorkowcowa mają charakter toksyczno-infekcyjny.

Do rzadkich postaci klinicznych zakażeń paciorkowcowych należą martwicze zapalenie mięśni i powięzi, zapalenie jelit, zespół wstrząsu toksycznego oraz ogniskowe infekcyjne zmiany narządowe i tkankowe (np. ropień tkanek miękkich). Paciorkowce grupy B w przeważającej większości powodują zakażenia u noworodków, choć zdarzają się w każdym wieku. Wynika to z dominującego udziału tego patogenu w układzie moczowo-płciowym i wewnątrzporodowym zakażeniu noworodka.

Zakażenia paciorkowcowe u noworodków objawiają się bakteriemią (30% przypadków), zapaleniem płuc (32-35%) i zapaleniem opon mózgowych. W połowie przypadków zakażenie objawia się klinicznie w pierwszej dobie życia. Jednak zakażenia paciorkowcowe noworodków są niezwykle ciężkie, a śmiertelność wynosi około 37%. Zapalenie opon mózgowych i bakteriemia mogą pojawić się w późniejszym okresie życia. W tym przypadku około 10-20% niemowląt umiera, a połowa ocalałych ma nieprawidłowości rozwojowe.

Zakażenia paciorkowcowe grupy B są często przyczyną poporodowego zapalenia macicy, zapalenia pęcherza moczowego, zapalenia przydatków u kobiet w trakcie porodu oraz powikłań w okresie pooperacyjnym podczas cięcia cesarskiego. Bakteria paciorkowcowa może wystąpić również u osób z wyraźnie osłabionym układem odpornościowym (osoby starsze, pacjenci z cukrzycą, zespołem niedoboru odporności, nowotworami złośliwymi). Streptococcus pneumoniae często rozwija się na tle ostrego zakażenia układu oddechowego. Paciorkowiec zielony może powodować zapalenie wsierdzia i późniejsze wady zastawkowe. Streptococcus mutans powoduje próchnicę zębów.

Powikłaniami zakażeń paciorkowcowych są autoimmunologiczne i toksyczno-septyczne wtórne uszkodzenia narządów i układów (reumatyzm, kłębuszkowe zapalenie nerek, martwicze zapalenie mięśni i powięzi, sepsa itp.)

Streptokoki są szybko identyfikowane przez hodowlę w pożywce z krwią jagnięcą. Dostępne są szybkie metody wykrywania antygenów, które pozwalają wykryć paciorkowce β-hemolizujące grupy A bezpośrednio z wymazu z gardła. Wiele testów opiera się na immunoenzymatycznych testach, ale ostatnio dostępne są testy wykorzystujące immunoenzym optyczny. Te szybkie testy mają wysoką swoistość (>95%), ale różnią się znacznie czułością (od 55 do 80-90% w bardziej zaawansowanych optycznych testach immunologicznych). Jeśli wyniki są negatywne, należy wykonać posiewy bakteriologiczne (zwłaszcza jeśli w leczeniu stosowane są makrolidy ze względu na możliwą indukowaną oporność).

Leczenie jest przepisywane po postawieniu diagnozy

W okresie rekonwalescencji potwierdzenie zakażenia można uzyskać pośrednio, poprzez wykrycie w surowicy przeciwciał anty-streptokokowych. Wykrywanie przeciwciał jest kluczowe w diagnostyce chorób poststreptokokowych, takich jak reumatyzm i kłębuszkowe zapalenie nerek. Do potwierdzenia diagnozy potrzebne są sparowane surowice z rosnącym mianem przeciwciał w drugiej i kolejnych próbkach, ponieważ pojedyncza próbka surowicy może mieć wysokie miano przeciwciał z powodu długiego wcześniejszego zakażenia. Próbki surowicy powinny być pobierane co dwa tygodnie przez 2 miesiące.

Aby uznać za diagnostyczne, wzrost (lub spadek) miana przeciwciał musi obejmować co najmniej 2 seryjne rozcieńczenia. Miano antystreptolizyny O jest podwyższone tylko w zakażeniach 75-80%. W celu ostatecznego potwierdzenia rozpoznania w trudnych przypadkach można również zastosować któryś z pozostałych testów (antyhialuronidaza, antyideoksyrybonukleaza B, dinukleotydaza adeninowa, antystreptokinaza).

Penicylina podawana przez pierwsze 5 dni w objawowym paciorkowcowym zapaleniu gardła może opóźnić wystąpienie i zmniejszyć intensywność odpowiedzi immunologicznej na antystreptolizynę. Pacjenci z paciorkowcową piodermią zwykle nie dają wyraźnej odpowiedzi immunologicznej na anty-streptolizynę, ale mogą dać odpowiedź na inne antygeny (tj. anty-DNAza, anty-haluronidaza).

U dzieci

Czynnikiem wywołującym paciorkowce są bakterie paciorkowcowe (głównie paciorkowiec beta-hemolizujący grupy A), których aktywne namnażanie się na skórze prowadzi do liszajek, wyprysków wulgarnych i niektórych innych chorób określanych zbiorczo jako "paciorkowce".

Według statystyk, prawie 100% osób jest zarażonych tym mikroorganizmem i wchodzi z nim w interakcje przez całe życie. Szczególnie podatni na chorobę są młodsi pacjenci. Przyczyną tego jest niestabilny układ odpornościowy młodych pacjentów, zwiększona aktywność paciorkowców oraz częsta traumatyzacja błony skórnej. Ponadto dzieci mają gorsze nawyki w zakresie higieny osobistej.

Streptoderma u dzieci w różnym wieku rozwija się w wyniku bycia dotkniętym przez różne szczepy wspólnego czynnika mikrobiologicznego Streptococcus i obniżenia skuteczności obrony immunologicznej.

Charakteryzuje się typowymi wysypkami pęcherzykowymi na skórze (rzadziej na błonach śluzowych), wypełnionymi treścią ropną. W przypadku braku kompleksowego leczenia, streptoderma u dziecka postępuje, rozprzestrzeniając się na nowe, dotychczas zdrowe obszary skóry.

Streptodermia u dzieci ma cięższy przebieg

Streptodermię u dzieci wywołuje paciorkowiec hemolityczny, który często występuje w towarzystwie Staphylococcus aureus. Ogólnie rzecz biorąc, patogeny te są typowymi przedstawicielami oportunistycznej flory bakteryjnej skóry. Dobrze rozwinięta odporność miejscowa, niezaburzona skóra i sprawnie działający układ immunologiczny hamują rozprzestrzenianie się i namnażanie paciorkowców.

Rozwój streptodermii u dzieci zawsze poprzedzają zaburzenia integralności skóry (rany, otarcia, zadrapania, zadrapania, ukąszenia owadów, otarcia itp.), zmiany odporności miejscowej i ogólnej. Streptoderma jest bardziej uporczywa u dzieci z przewlekłymi chorobami skóry (zapalenie skóry, grzybica skóry, wyprysk, świerzb, pediculosis, scabies), alergią, cukrzycą, nieżytem nosa i zapaleniem ucha środkowego z wydzieliną z nosa i małżowin usznych, które podrażniają skórę. Upośledzoną reaktywność immunologiczną obserwuje się u wcześniaków i często chorych dzieci, w zakażeniach ogólnych, dyspepsji, hipotrofii, niedokrwistości, awitaminozie, helmintozie itp. Występowaniu i rozprzestrzenianiu się paciorkowców u dzieci może sprzyjać niewłaściwa pielęgnacja, brak higieny osobistej, miejscowe narażenie na działanie niskich lub wysokich temperatur (odmrożenia lub oparzenia), brak leczenia oraz stały kontakt zmienionych chorobowo obszarów skóry z wodą.

Streptoderma u dzieci często występuje jako ognisko epidemiczne w środowiskach dziecięcych (przedszkola, szkoły, obozy, sekcje dziecięce). Źródłem zakażenia jest dziecko chore na streptodermię; do zakażenia innych osób dochodzi poprzez bliski kontakt - dzielenie się zabawkami, naczyniami, ręcznikami, pościelą, pocałunki itp. Okres inkubacji streptodermy u dzieci może trwać od 2 do 10 dni.

Wyróżnia się kilka typów streptodermii, każdy z nich ma swoją charakterystykę przebiegu i lokalizacji.

• Liszajec paciorkowcowy jest najczęściej spowodowany mikrourazami (skaleczeniami, zadrapaniami). Początkowo na skórze dziecka można zauważyć niewielki czerwonawy pęcherz, który dość szybko zwiększa swoją średnicę. Na powierzchni pęcherza tworzy się skorupa. Gdy odpadnie, na skórze pozostanie różowa plama. Ten rodzaj streptodermy utrzymuje się zwykle przez około miesiąc.
• Crevice impetigo znane jest nam od dzieciństwa jako "scrofula". W tej postaci streptoderma dotyka skóry w kącikach ust. Gdy pęcherze pękają, pozostawiają po sobie bolesne szczeliny, które utrudniają jedzenie, powodują swędzenie i ślinotok. Zapalenie jamy ustnej może być spowodowane próchnicą zębów, katarem, częstym oblizywaniem warg, zapaleniem spojówek i hipowitaminozą.
• Liszajec pęcherzowy występuje głównie na wewnętrznych stronach dłoni, podudziach i stopach. W tej odmianie streptodermii na skórze dziecka powstają dość duże tarcia (do 3 cm), które po otwarciu mają tendencję do zwiększania średnicy.
• Gronkowiec najczęściej dotyka dzieci ze względu na ich nawyk wciągania brudnych przedmiotów do ust i dotykania twarzy nieumytymi rękami. Różowe lub białe plamy przeważają w okolicach ust, policzków i brody.
• Paciorkowcowe pieluszkowe zapalenie skóry to postać paciorkowca, która jest szczególnie niebezpieczna dla niemowląt. Krwawienia pojawiają się w fałdach skórnych, w pachwinach i pod pachami. Po otwarciu pęcherze tworzą wilgotne owrzodzenia o popękanej powierzchni.

Leczenie streptodermii u dzieci ma na celu wyeliminowanie patogenu, wzmocnienie układu odpornościowego i leczenie objawów podstawowych. Jako leczenie systemowe przepisuje się m.in:

• Antybiotyki z grupy cefalosporyn, makrolidów i penicylin. Antybiotyki doustne (oralne) są wskazane w przypadku streptodermii pęcherzowej, jeśli choroba ma ciężki przebieg.
• Jeśli proces jest powolny lub nawracający, stosuje się terapię sulfonamidową w postaci sulfadimesyny.
• Likopid, Amixin i ich analogi są skuteczne jako terapia immunokorekcyjna.
• Mikroflora w jelitach jest odbudowywana za pomocą probiotyków i prebiotyków.
• Leki przeciwhistaminowe (Suprastin, Erius, Zyrtec, Claritin, Tavegil itp.) łagodzą świąd.
• Środki przeciwzakaźne w postaci nalewek np. Eleutherococcus, Echinacea, Leuzea itp.
• Suplementy i kompleksy witaminowe.

Do lokalnych terapii należą:

• Antyseptyki zapobiegające destrukcyjnemu działaniu bakterii gnilnych. Można do nich zaliczyć alkohol borowy, salicylowy i Levomycetin, gaziki verdigris i metylenowe, środki dezynfekcyjne lub ich analogi - Fucarcin, Chlorhexidine, Miramistine, Rivanol czy środek kauteryzujący Resorcinum.
• Stosowanie szerokiej gamy past na bazie cynku, produktów łączonych (Hyoxysone) oraz maści na paciorkowce u dzieci z silnym świądem - tetracyklina, erytromycyna, linkomycyna lub inne maści o działaniu przeciwbakteryjnym.
• W celu poprawy troficzności tkanek zalecany jest kurs autohematologii, terapii ultrafioletowej, laseroterapii i UHF.

WAŻNE: Ze względu na dużą zaraźliwość paciorkowca, chore dzieci muszą być izolowane od otoczenia. Komunikując się z dziećmi kontaktowymi należy je odizolować poprzez kwarantannę na dziesięć dni. Na czas trwania leczenia należy przestrzegać starannych środków higieny.

Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby, należy dokładnie oczyścić i zdezynfekować rzeczy, zabawki i przybory dziecka. Chore dziecko powinno mieć zbilansowaną dietę, która jest bogata w witaminy i białka. Należy wzmocnić i zahartować układ odpornościowy, aby poprawić jego funkcje ochronne.

W zdecydowanej większości przypadków, streptodermia dziecięca może być skutecznie leczona. Przejawy przewlekłych stadiów i nawrotów obserwuje się u dzieci społecznie upośledzonych i osłabionych. Przy odpowiednio wczesnym leczeniu objawy streptodermii ustępują zwykle w ciągu 7 dni. Nieleczona odpowiednio choroba może spowodować tak poważne powikłania jak łuszczyca, szkarlatyna, kłębuszkowe zapalenie nerek, wyprysk mikrobiologiczny. Czasami choroba w przewlekłej postaci prowadzi nawet do zatrucia krwi.

Leczenie

Leczenie paciorkowcowego zakażenia skóry ogranicza się do podawania leków przeciwbakteryjnych. W niepowikłanych przypadkach stosuje się miejscowo środki przeciwbakteryjne w postaci maści. Ponadto krostki i wrzody należy leczyć roztworami barwników anilinowych. Dodatkowo wskazane jest przyjmowanie leków zwiększających poziom ochrony immunologicznej, np. witamin. Aby zapobiec tej patologii należy przestrzegać higieny, starannie dezynfekować powierzchnie ran, stosować prawidłową i zbilansowaną dietę oraz zrezygnować z niezdrowych nawyków.

Dieta

Paciorkowca zakaźnego można wyleczyć tylko dzięki kompleksowemu leczeniu. Oprócz leków przepisanych przez lekarza konieczna jest odpowiednia dieta. Nie zaleca się w tym przypadku stosowania specjalnych diet niskokalorycznych ani diet ograniczających spożycie niektórych pokarmów.

Dieta osoby cierpiącej na zakażenie paciorkowcowe powinna być pełnowartościowa. W codziennym menu powinny znaleźć się pokarmy, które wzmacniają układ odpornościowy, a więc pomagają mu w walce ze szkodliwymi zarazkami. Pomocne są na przykład owoce jagodowe, takie jak żurawina, borówka, jagoda, malina, truskawka, porzeczka czy poziomka. Jagody te zawierają najsilniejsze antyoksydanty i antocyjany, które mogą tłumić wszelkie infekcje w organizmie i zapobiegać innym, bardziej niebezpiecznym chorobom (rak itp.).

W diecie powinny znaleźć się również produkty mleczne zawierające wapń, białko i witaminę D - składniki, które pomagają unormować funkcjonowanie każdego układu w organizmie, w tym układu odpornościowego.

Imbir i cytryna - zdrowe połączenie produktów

Pomocna może być również biała kapusta, która zawiera naturalne składniki antybakteryjne, pomagające zabijać bakterie i infekcje. To właśnie ten ostatni wpływa na skórę, przewód pokarmowy i układ moczowy. Kapustę można jeść w czystej postaci lub w postaci soku (wystarczy 1 filiżanka dziennie).

Marchew zawiera substancje (beta-karoten itp.), które zwiększają funkcje ochronne układu odpornościowego i pomagają zwalczać różne infekcje, w tym paciorkowce. Podobne działanie ma kokos, a dokładniej jego mleczko pszczele.

Pomocne będzie spożywanie czosnku, który ma działanie antybakteryjne, przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe. Większość ekspertów jest zdania, że owoc ten ma pozytywny wpływ na organizm i pomaga w walce z wieloma chorobami zakaźnymi, w tym wywołanymi przez paciorkowce. Jego regularne spożywanie pomaga wyleczyć lub spowolnić rozwój podstawowej patologii. Zaleca się spożywanie czosnku na surowo. Można go stosować w sałatkach i na kanapkach.

Kolejnym środkiem na wiele dolegliwości jest imbir. Osobom z chorobą paciorkowcową zaleca się picie herbaty z imbiru przez cały dzień lub tarcie owocu i mieszanie go z odrobiną miodu. Ten ostatni produkt pszczeli jest uważany za skuteczny środek na chorobę. Można go dodawać do kaszek, herbaty i ciepłego mleka.

Do diety należy włączyć zieleninę bogatą w antyoksydanty

Zieloni, tacy jak szpinak, seler i pietruszka, są bogaci w kwas askorbinowy (witamina C), kwas foliowy, beta-karoten, żelazo, magnez i substancje fitochemiczne. Większość z tych składników to silne antyoksydanty. Możesz zrobić smaczną i zdrową sałatkę: wymieszaj dowolne zioła, czosnek (starty wcześniej) i oliwę z oliwek.

Pełne ziarna zawierają wiele korzystnych substancji, które pomagają unormować pracę przewodu pokarmowego, procesy metaboliczne i układ odpornościowy. W codziennej diecie osoby z zakażeniem paciorkowcowym powinna znaleźć się kaszka zbożowa i chleb razowy.

Współczesna medycyna nie nakłada na osoby z zakażeniem paciorkowcowym żadnych ścisłych ograniczeń dietetycznych. Wielu specjalistów zaleca jednak w leczeniu choroby dietę ograniczającą spożycie pokarmów zawierających tłuszcze nasycone (kiełbasy, potrawy smażone, margaryna itp.).

Środki ludowe

Chorobę wywołaną zakażeniem paciorkowcowym można leczyć w połączeniu ze środkami ludowymi:

• wywar z owoców dzikiej róży (50 g owoców zalać 500 ml wody, postawić na ogniu i po zagotowaniu gotować przez 10 minut; po zdjęciu z ognia naparzać przez 2 godziny; wywar przyjmować 2 razy dziennie po szklance);
• napar z owoców dzikiej róży (1 łyżkę owoców zalać szklanką wrzątku i pozostawić do zaparzenia na godzinę; przyjmować doustnie pół szklanki dziennie);
• nalewka sukcesyjna (20g suszonego ziela zalać pół litrem gorącej wody i pozostawić do zaparzenia na kilka godzin; przecedzić i spożywać trzy razy dziennie po pół szklanki);
• odwar z szyszek chmielu (2 łyżki pokruszonych szyszek zalać pół litrem wody, postawić na ogniu i gotować przez 10 minut od momentu zagotowania; po zdjęciu z ognia naparzać przez godzinę, następnie przecedzić i przyjmować po pół szklanki przed jedzeniem);
• napar z łopianu (200 ml suszonego łopianu zalać wódką i pozostawić do zaparzenia na tydzień; po tym czasie przecedzić i pić po 1 łyżce trzy razy dziennie);
• Odwar z liści orzecha włoskiego (stosować do okładów na zmienioną chorobowo skórę; 10 liści orzecha włoskiego na 500 ml wody);
• soda i jodyna (przygotować roztwór rozpuszczając 0,5 łyżki sody i kilka kropel jodyny w 200 ml ciepłej wody i garnirować jamę ustną i gardło);
• Napar ze składników takich jak rumianek, nagietek, eukaliptus (składniki wymieszać w równych częściach, zalać gorącą wodą w proporcji 1 łyżka surowca na 200 ml płynu i pozostawić do zaparzenia na godzinę; po odcedzeniu użyć naparu do płukania gardła);
• napar z użyciem gliceryny i propolisu (wymieszać składniki w proporcji 2:1, dodać niewielką ilość olejku brzoskwiniowego; stosować do zakrapiania na bolące gardło kilka razy dziennie).

Jeśli zakażenie paciorkowcowe wdarło się do dolnych dróg oddechowych, lekarz przepisuje inhalacje z ziół (szałwia, rumianek, eukaliptus).

Być może w głowach niektórych rodziców pojawiło się pytanie: skoro można nie leczyć samej obecności paciorkowców u dziecka (gdy badanie lub test wykazuje ich obecność, ale nie ma objawów zakażenia), to czy można również zignorować leczenie zakażenia paciorkowcowego? Nie, zdecydowanie nie. A powód jest bardzo dobry - jeśli nie będzie leczona w odpowiedni i terminowy sposób, każda infekcja paciorkowcowa "odbije się" poważnymi powikłaniami i prawdopodobnie negatywnie wpłynie na ogólny stan zdrowia dziecka.

Tak więc nieleczone zakażenia paciorkowcowe mogą "nagrodzić" dziecko następującymi chorobami i powikłaniami: ciężkimi alergiami, ropnym zapaleniem ucha środkowego, przewlekłym zapaleniem węzłów chłonnych, zapaleniem błon serca i innymi. Do najgroźniejszych powikłań należy rozwój autoimmunologicznych uszkodzeń narządów i układów (chorób, w których układ odpornościowy dziecka "myli" zdrowe komórki tkanek w organizmie zmodyfikowane przez bakterie z samymi bakteriami i zaczyna je atakować), a także wystąpienie toksyczno-septycznych uszkodzeń narządów i układów.

Innymi słowy, nie lecząc zakażenia anginy u dziecka (np. zwykłego bólu gardła), narażasz to dziecko na tak straszne choroby jak sepsa, reumatoidalne zapalenie stawów (nieuleczalna choroba, która z czasem odwadnia organizm i prowadzi do śmierci przez uduszenie), kłębuszkowe zapalenie nerek (autoimmunologiczne zapalenie nerek) i inne w przyszłości.